Ineens was het daar, die eerste paniekaanval. Ik werd er compleet door overvallen. Want nee, dit overkomt mij niet en gaat vast vanzelf weg. Maar dat gebeurde niet. Paniek werd angst en zo leefde ik ineens alleen nog maar in die angst. Ik leer(de) hiermee leven en er zoveel mogelijk over te praten. Terwijl ik dat doe merk ik hoeveel anderen van mijn leeftijd ditzelfde doormaken. Het maakt me nieuwsgierig. Hoe zou dit zijn in andere generaties? Hoe kijk je naar het leven als je bijna je hele leven al geleefd hebt. Daarom maak ik deze serie.

Zo stap ik binnen bij Annie en Siem, beide 89 jaar oud. De thuiszorg is nog aanwezig om Annie te helpen met het verbinden van haar been. Siem is net klaar met het maken van een vuurtoren. Hij leeft al 23 jaar met de ziekte van Parkinson en vertelt: “De laatste twee jaar ga ik hard achteruit. Ik heb voor ieder achterkleinkind iets van hout gemaakt, maar deze vuurtoren is denk ik echt de laatste.” Ik vraag Annie en Siem hoe zij terugkijken op het leven en dat blijkt een goed onderwerp te zijn.

Siem: “Ik heb een goed leven gehad, heb altijd gevaren. Ik was 16 jaar toen ik begon als scheepsjongen en 18 jaar toen ik stuurman werd. Ik was dus heel vaak van huis. In de Rotterdamse haven kwam ik een meisje van de binnenvaart tegen. Ik weet nog dat ze bij haar oom op bezoek was geweest en net bij haar ouders terug aan boord kwam. Ik dacht vriendelijk te zijn en wilde haar helpen.” Annie: “Hij vroeg me of hij me kon helpen met mijn koffertje. ‘Nou, dat kan ik zelf wel hoor’ zei ik. Ik was veel te verlegen. Maar stiekem keek ik ook wel naar hem.”

Ze trouwen en kopen samen een boot waar ze een tijd mee varen. Tot de boot zinkt in Charleroi. Annie weet ter nauwer nood dochter Bianca (1,5) van de boot af te krijgen, waarna ze besluit om niet meer mee te varen. Ze kopen een woonboot in Amsterdam. Annie “We woonden er negen jaar toen Siem een baan kreeg in Rotterdam. Toen zijn we verhuisd naar het dorp waar we nu nog wonen. Het verschil tussen Amsterdam en Nieuw-Beijerland was zo groot. Ik vond dit echt een dood gat en kende hier geen sterveling. Ik heb het daar in het begin wel moeilijk mee gehad, maar ik dacht: ‘ik kan gaan zitten chagrijnen óf ik kan gaan solliciteren’. en dat laatste deed ik. Ik ging werken bij een thuiszorgorganisatie waardoor ik mensen leerde kennen.”

Siem: “Ik heb het altijd goed naar mijn zin gehad. Alleen de laatste twee jaar vind ik het niet zo leuk meer en dat komt door de ziekte van Parkinson. ‘En toch moppert hij nooit’ vult Annie aan. Ik kan wel lelijk gaan zitten doen, maar daar hebben we niks aan. Aan de dood ontkom je niet en als je de leeftijd bereikt die wij bereikt hebben dan is elk moment mooi meegenomen.” Annie zegt: “toch komt het een inderdaad een keertje. Misschien gaan we wel samen Siem, tegelijkertijd. Morgen zijn we 68 jaar getrouwd.”

Ik vraag ze of tips kunnen geven over hoe je een goed en mooi leven kan leiden. Siem zegt: “Moeilijke vraag, want ik kan eigenlijk alleen voor mezelf praten. Ik heb altijd werk gehad dat ook mijn hobby was. Varen was ook mijn hobby. Of ik nou met een tanker voer of mijn met ons eigen bootje; het heeft me altijd zeer geïnteresseerd. Dat maakt dat ik elke dag deed wat ik leuk vond.”

Annie zegt: “in onze familie is iedereen nog bij elkaar, dat is tegenwoordig best bijzonder. Ik heb wel eens het gevoel dat iedereen tegenwoordig snel opgeeft. Je moet elkaar niet te de tent uit vechten maar wel voor elkaar willen vechten.”

‘Hou je nog een beetje van me Siem?’ ‘Ontzettend Annie!’

Het gesprek dat ik met Siem & Annie voerde was de derde en laatste uit de serie: “90plus”. Ik ben ze allemaal zo dankbaar voor deze mooie gesprekken. Ik heb er ontzettend van genoten, van kunnen leren en nieuwe (of zijn het dan oude?) inzichten gekregen.

Siem en Annie laten zien dat je zoveel aan elkaar kunt hebben. Misschien geven we tegenwoordig inderdaad wel te snel op. Misschien moeten we minder leven voor onszelf en meer leven voor en met elkaar. Hun huis zinkt en toch is varen nog altijd een grootse passie van Siem. Ook dat gaf hij dus niet op.

Misschien willen we tegenwoordig wel teveel. Ik kocht laatst een nieuwe lens. Ik was blij maar terwijl ik stond af te rekenen was ik al weer aan het bedenken wat mijn volgende lens moet worden. Ik was eigenlijk niet in staat om te genieten van wat ik zojuist heb kunnen doen van mijn zuurverdiende centen. Dat moet toch anders kunnen? Door Ad stond ik daar ineens bij stil.

Truus liet me denken dat we misschien te veel streven naar “geluk”. Want wat is nou precies geluk? Probeer maar blij te zijn dat je wakker wordt en de zon schijnt. Zo simpel zou het moeten zijn. Kan het zo simpel zijn?

In het najaar komt de nieuwe serie ‘door de ogen van moeders met postnatale depressie’ online. Dit was namelijk het einde van de serie ‘90plus’ maar ook het begin van “portretten vol betekenis : door de ogen van een ander”. Ik had me geen beter begin kunnen wensen.