Ineens was het daar, die eerste paniekaanval. Ik werd er compleet door overvallen. Want nee, dit overkomt mij niet en gaat vast vanzelf weg. Maar dat gebeurde niet. Paniek werd angst en zo leefde ik ineens alleen nog maar in die angst. In deze nieuwe serie praat ik met moeders die kampen met een postnatale depressie (PND). Voor mij is het elke dag weer een uitdaging om mijn angststoornis te combineren met het moederschap. Daarom ben ik benieuwd naar de ervaringen van moeders in vergelijkbare situaties. Hoe gaan zij om met de uitdagingen die het moederschap en mentale gezondheid met zich meebrengen.

Elianne (27) is de eerste vrouw met wie ik afspreek voor deze serie. Ze is moeder van zoontje Mylo en woont samen met haar vriend Calvin. Na haar bevalling heeft het ruim tien maanden geduurd voordat ze de juiste hulp kreeg. Het is één van de redenen dat ze graag haar verhaal verteld.

Ik begin ons gesprek met de vraag hoe haar leven er uit zag voordat ze moeder werd. Elianne: “Ik heb een fijne jeugd gehad. Ik heb ouders die goed voor mij zorg(d)en en van mij houden. Het is echter niet altijd makkelijk geweest. Toen ik zes jaar oud was gingen mijn ouders uit elkaar. Ze gingen dicht bij elkaar wonen en besloten voor co-ouderschap te gaan. Dit betekende voor mij en mijn zus dat we de ene dag vanuit school naar mijn moeder fietsten en de andere dag naar mijn vader. Ik zag ze dus beide even veel. Dat was fijn, maar tegelijkertijd vond ik het ook ingewikkeld dat elke dag anders was. Ik “mankeerde” in die periode van alles. Ik heb een hoop verschillende psychologen etc. gezien. Het leek alsof alles aan mij lag. De link dat dit wellicht aan de thuissituatie lag werd niet gezien. Ik kreeg te horen dat ik ADD en dyslexie heb.”

“Ik leerde Calvin kennen in een strandtent waar we beide werkten. We waren nog maar net samen toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Omdat we beide niet in een situatie zaten waarin we een kind konden onderhouden, hebben we gekozen voor een abortus. Ik vond het vreselijk en een onwijs moeilijke keus. Dit trauma kwam weer omhoog kwam toen ik zwanger raakte van Mylo. Ik merkte dat ik het lastig vond om te genieten van de zwangerschap. Ik kon mezelf bijvoorbeeld bezig houden met de vraag of Calvin wel blij was met de zwangerschap of de vraag of ik het kindje wel mooi zou vinden.”

“Verder verliep mijn zwangerschap goed en we bereidden ons voor op een thuisbevalling in bad. Mijn vliezen braken om 20:00 uur en direct daarna kwamen ook de weeën heel regelmatig en snel achter elkaar. Ik weet nog dat we dachten ‘chill, dit zal wel lekker snel gaan’. Om 23:00 uur vertelde de verloskundige dat ik twee centimeter ontsluiting had. Ik ben het bad in gestapt waar ik wee na wee na wee heb opgevangen. Ik was al uitgeput toen ik om 08:00 uur nog maar vier centimeter ontsluiting had. In overleg is toen besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Daar bleek, na een echo, dat Mylo een sterrenkijker was. Ik heb vier uur lang tevergeefs op mijn zij gelegen in de hoop dat hij zou draaien waarna er werd gekozen voor een keizersnede. Op de OK bleek ook mijn ruggenprik niet goed te werken waardoor ik onder algehele narcose moest. Ik heb daardoor helaas niets meegekregen van de geboorte. Ik ben zo blij dat er foto’s zijn gemaakt. Toen ik Mylo voor het eerst zag stond zijn naam al heel groot geschreven op een bord. Mijn ouders zaten er al en iedereen had hem al vast gehad. Dit zijn dingen waar ik bij had willen zijn. Ik heb me op dat moment ook niet gerealiseerd hoeveel dit eigenlijk met me gedaan heeft”.

“Direct vanaf moment één voelde het niet oké.”

“Ik voelde de band met Mylo niet. Ik vond hem op momenten zelfs irritant. We moesten nog vijf dagen in het ziekenhuis blijven en op dag twee vroeg ik al aan Calvin ‘kan je Mylo niet alvast mee naar huis nemen?’. Ik was zijn huilen zo zat. Eenmaal thuis was ik blij met ieder kraambezoek. Het voelde als momenten dat er iemand in huis was die de zorg voor Mylo op kon pakken. Ik dacht ‘dan is er in ieder geval iémand die dat doet’. Ook maakte en stuurde ik een hoop foto’s van mijn huilende baby. Het was alsof ik wilde laten zien dat ik het zwaar had. Ik voelde me namelijk niet begrepen thuis. Ze deden het bijvoorbeeld af met een ‘ach het komt door slaaptekort. Opstaan en doorgaan’. Zeven maanden na mijn bevalling ging ik samen met Mylo, mijn zus en mijn moeder op vakantie. Daar viel pas echt op dat het niet goed met mij ging. Ik kon niet meer leuk doen, sprak gemeen over Mylo en had behoefte aan ruimte. ‘Nemen jullie Mylo maar mee. Ik blijf hier’ zei ik veel. Mijn zus trok aan de bel en zei: ‘Dit is niet goed’. Ik kon toen pas toegeven aan het feit dat ik misschien wel te maken had met een postnatale depressie.”

“Mijn zoektocht startte ik bij de huisarts. Zijn advies was ‘hier heb je een antidepressiva en dan gaat het vast vanzelf beter’. Een doorverwijzing kreeg ik niet. Ook mijn verloskundige wist niet wat ze voor me kon doen. Ik ben zelf verder gaan zoeken en kwam terecht bij een Facebook-groep voor vrouwen met een postnatale depressie. Zij vertelden me over de POP poli. Hier ben ik met een verwijsbrief van de huisarts en twee maanden geduld (vanwege een wachtlijst) terecht gekomen.”

“Mylo was tien maanden toen ik bij de POP poli mocht starten. Drie maanden lang ging ik er elke week heen voor therapie. Ik kwam in een fijne groep terecht met vrouwen die elkaar begrepen en enigszins in hetzelfde schuitje zaten. De ene week had ik therapie met Mylo erbij en de andere week zonder Mylo. Ik leerde er stil staan, te genieten van de kleine dingen, te voelen en contact te krijgen met mijn zoontje. Ik leerde er ook dat het oké is om je niet altijd goed te voelen en te luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik dacht dat het moederschap betekende dat je echt een maatje voor het leven zou krijgen, maar toen Mylo geboren werd ervaarde ik dat niet zo. Gelukkig ben ik daar nu wel. Hij is heel belangrijk geworden in mij leven. Ik vind het heerlijk om hem heel de dag te knuffelen en vast te houden. Na de POP poli ben ik onder behandeling gegaan bij de GGZ om me verder te helpen.”

“Mijn tip is dat je altijd moet praten over wat je dwars zit. Ook als mensen je niet lijken te begrijpen. Blijf praten. Vertel het aan mensen. Ga opzoek naar mensen die dit gevoel kennen en erkennen zodat je het kan delen. Je bent namelijk niet alleen. Ik heb geleerd dat één op de tien vrouwen te maken krijgt met een postnatale depressie en toch wist zelfs mijn huisarts niet wat hij met mij aan moest. Ik voelde me niet begrepen en dat maakte me zo eenzaam. Daarom vind ik het belangrijk om er over te vertellen en meer licht te geven aan dit onderwerp. Verder heeft medicatie mij onwijs geholpen. Daarin zou ik als advies mee willen geven dat het echt oké is als je dit nodig hebt.”

“Ik heb geleerd dat één op de tien vrouwen te maken krijgt met een postnatale depressie en toch wist zelfs mijn huisarts niet wat hij met mij aan moest.”

Bedankt lieve Elianne. Bedankt dat jij je verhaal wilde delen. Bedankt dat jij andere hiermee het gevoel geeft dat ze niet alleen zijn. Bedankt dat je hier zo open over gesproken hebt. Bedankt voor alles.

Liefs Loes