Ineens was het daar, die eerste paniekaanval. Ik werd er compleet door overvallen. Want nee, dit overkomt mij niet en gaat vast vanzelf weg. Maar dat gebeurde niet. Paniek werd angst en zo leefde ik ineens alleen nog maar in die angst. Ik leer(de) hiermee leven en er zoveel mogelijk over te praten. Terwijl ik dat doe merk ik hoeveel anderen van mijn leeftijd ditzelfde doormaken. Het maakt me nieuwsgierig. Hoe zou dit zijn in andere generaties? Hoe kijk je naar het leven als je bijna je hele leven al geleefd hebt. Daarom maak ik deze serie.

“Zijn we voor 11 uur klaar? Ik heb mijn zoon beloofd dat ik hem help met het leggen van een vloertje” is één van de eerste dingen die Ad tegen mij zegt wanneer hij de studio in komt lopen. Ik vind dit tekenend voor hoe hij midden in zijn leven staat. Hij zegt: “Ik hoef geen pillen te slikken en kan nog van alles. Ik heb dit altijd normaal gevonden, maar ik ga steeds meer waarderen dat ik hierin toch een uitzondering ben.”

Ad: “Ze zeggen wel eens dat je met je achtste op de helft van je leven bent: ‘ik ben morgen pas jarig en dat duurt nog zo lang’. Maar dan gaat de tijd steeds sneller en sneller. Daar zit echt een kern van waarheid in. Want ineens ben je 90. Hoe oud je ook wordt, uiteindelijk beleef je het toch anders dan toen je 8 was.”

“Ik heb een ontzettend lieve vrouw gehad waar ik een heel mooi leven mee heb gehad. Op een weekje na was ik 60 jaar getrouwd. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb het verdriet na haar overlijden proberen weg te schuiven om alleen nog de geweldige herinneringen vast te houden.”

“En nog steeds heb ik een mooi leven. Ik heb een verschrikkelijk gezellig en lief gezin dat mij op de been houdt. Elke avond eet ik bij één van mijn kinderen. Ik heb een auto, ik kan naar de winkel gaan, ik ga soms nog werken (vloertjes leggen), ik ga elke dag zwemmen in de kaai. Dat vind ik allemaal hartstikke leuk. En dat allemaal op een leeftijd waarvan men verwacht dat je achter de geraniums gaat zitten. Als ik met jou praat ben ik net zo oud als jij. Mijn hoofd werkt namelijk nog heel goed. Ik doe overal nog aan mee en kan nog goed uit de voeten en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.”

“Burnouts? angststoornissen? Puberen? Het was er niet. Ik had er in elk geval nog nooit van gehoord. Net zoals ik toen der tijd nog nooit van kanker had gehoord en toch gingen er vast en zeker mensen aan dood. Je kan me dus vragen wat ik er van vind, maar ik kan je daar geen antwoord op geven. Het is bij mij ook allemaal zo vlekkeloos verlopen dat ik er nooit over na heb gedacht. Maar hé, gelukkig zit er tegenwoordig op elke hoek van de straat één of andere vogel die daar de oplossing voor heeft.”

“Ik ben arm opgegroeid en toen ik trouwde en kinderen kreeg was het ook nog geen weelde. Ik denk dat dat wel invloed heeft op hoe je naar het leven kijkt. Wij gingen naar de bios of biljarten in de kroeg. Daar kocht ik dan één biertje, want dat was duur zat. Daar waren we tevreden mee. Ik denk dat daar het verschil in zit. Tegenwoordig streeft iedereen naar de top. Misschien hebben we het allemaal wel iets te goed.”

“Ik heb vast wel eens tegenslagen gehad, maar die ben ik allang vergeten. Alleen de leuke dingen houd ik in mijn vaandel.”